Chill the Grill

Lieve mensen,

Ik ben veilig aangekomen in het Manjushri klooster te Pharping. De busreis was goed te doen, we hadden redelijk snel zitplaatsen, en stonden relatief maar kort als sardientjes in blik in de bus. Stephen had wel moeite aangezien hij even lang is als mijn lieve papa, en hij zelfs met zijn hoofd en nek op zijn schouder leunend net niet rechtop kon staan. Gelukkig hadden de omstaande Nepali een goede tijd.

Aangezien er geen plek meer bij de andere vrijwilligers was, slaap ik momenteel alleen in een guesthouse 15 minuten naar beneden lopen (en 's ochtends in alle vroegte steil omhoog). Dit is erg jammer, aangezien ik hier voor 20:00 moet terug zijn, en ik dus niet kan meeluisteren naar de debates die de monniken elke avond hebben, en niet gezellig avondactiviteiten kan meedoen met de andere vrijwilligers. Ik heb nog geen andere mensen kunnen ontdekken in het guesthouse, op de balie ligt dan ook een één centimeter dikke laag stof. Ach, hier in Nepal werkt het nou eenmaal niet allemaal zoals je zou willen of van tevoren gedacht had. Zodra er ergens nabij het klooster iets vrijkomt, ben ik first in line! Proactive is wat Rajesh ons heeft meegegeven, dus dat zal ik zijn ook! Verder gebeurt alles hier heel relaxed, en heb ik naast lesgeven veel vrije tijd en geniet ik van de prachtige omgeving, de lieve monnikjes en leuke gesprekken met de andere vrijwilligers. Het eten is heerlijk, de rijst varieert steeds dus ik weet het goed vol te houden. Maandagavond hadden we verse pasta-achtige soep met groentes, zalig!

De ochtend begint met een klim de berg op, variërend rond kwart voor zes of zeven, afhangend van of ik naar de puja ga, het ochtendgebed. Onderweg kom ik een stroom Nepalese schoolkinderen tegen in uniform, die de bus beneden in het dorp nemen. De mensen zijn heel vriendelijk, en overal hoor je wel een 'namasté'. De auto's die de heuvel op rijden laten zwarte wolken achter, en toeteren om de twee minuten naar voorbijgangers. Mensen proberen tevergeefs het stof voor hun winkeltje weg te bezemen, en er hangt een wierrook geur van het ochtendritueel. Het koelt 's avonds af, en 's ochtends duurt het een tijdje voordat het weer lekker is opgewarmd. Toch wel blij met mijn warme kleren!

Wat betreft elektriciteit zit het hier hetzelfde als in Kathmandu, alleen is er hier weer een ander schema. Drinkwater is in het klooster in een tankje aanwezig, maar gaat meestal snel op, dus soms moet je even wachten voordat er weer een nieuw tankje is. Er komt geen water uit de kraan, en de douche is kurkdroog, dus wassen is even geen optie. Er is momenteel simpelweg geen water, de grote tank in het dorp is leeg. De overheid zorgt momenteel niet voor water hier, dus dat is een beetje apart. In het guesthouse kan ik wel de wc doorspoelen, dus dat is al heel wat! Elders gebeurt dat met water, af en toe overdag komt er een beetje uit de kraan. Ik begin mijn draai goed te vinden, en kan inmiddels (dat duurde wel een tijdje) lachen om de hopeloze situaties. Ik zit lekker in mijn vel, en omdat we veel vrije tijd tussen de lessen hebben, kan ik ook lekker met een boekje in de schaduw ontspannen. Het boek wat ik momenteel lees is rondgegaan in de familie, en heet 'Beyond the Sky and the Earth' en ik ben er erg dankbaar voor! Het betreft een jong meisje dat twee jaar gaat lesgeven in de middle of nowhere in Bhutan. Hoewel mijn situatie toch wel anders is, komt ook heel veel me bekend voor! Ik kan er dan ook erg om lachen :)

Een beschrijving van Pharping op het internet is als volgt:'Pharping is a reminder that what we see with our senses is not necessarily the truth. What is there today is a dusty dirt road with houses that are in serious need of repair. Yet this is a place where great things are said to have happened that benefited all humankind. The spirit of that greatness lives on in these hills, while the daily life of the people remains much the same as it was 3,000 years ago - except that now everyone has a cell phone, even the barefoot farmer who struggles behind his oxen digging new trenches in the earth with a wooden plow.' (bron: journals.worldnomads.com/krodin)

Dan wat meer over de lessen: ik geef het eerste uur Engels les aan Class 2 (C2), en het tweede en vierde uur aan de Kindergarten (KG). Ik geef de KG's zowel Engels les als 'self study', wat neerkomt op kleuren, voorlezen, spelletjes spelen en nog wat Engels tussendoor. De KG's zijn allemaal super schattig, de jongste is 5 en heeft echt een engelengezicht, maar is een waar duiveltje. Ik denk dat hij zeer bewust is van zijn cuteness, en daar enorm misbruik van maakt ;) In de lunchpauze spelen de kinderen (waaronder ook de oudere jaars) cricket, of een vereenvoudigde versie daarvan. Ze spelen hier met dingen die eigenlijk niets voorstellen: een plank, twee stenen, een balletje.. Ze leren hier van jongs af aan creatief zijn. De monniken komen vrijwel allemaal uit een groot plattelandsgezin, en met hun vertrek hebben de ouders een mondje minder te voeden. De oudste in mijn KG class is 14, en is net een paar weken hier. Hij weet niet wat 14 -2 is. Shockerend als je je bedenkt hoeveel jongeren er nog meer in dorpjes wonen en de meest eenvoudige optel of aftrek som niet weten. En waarom zouden ze ook? Om nog maar te zwijgen over de oudere mensen.

Genoeg voor nu.

Mijn buik zit helemaal vol van de momo's die we zojuist in het dorp hebben gegeten. Vergezeld door een banana lassi, hmmm! Genieten! Oekus moekus (Nepalees voor helemaal vol zitten, tot je keel ;)). Volgens mij schrijf ik het nu wel verkeerd, maar de uitspraak is 'oekoes moekoes'.

Tot gauw en veel liefs,

Titia