Een onmogelijke vergelijking

Inmiddels ben ik aan het einde gekomen van mijn eerste week Nepal, wat een week!

Ik zal even kort opschrijven wat ik deze week allemaal heb uitgespookt. Wellicht is er een beetje overlapping, maar dat is misschien ook wel zo makkelijk.

Maandag hadden we dus een verkorte lesdag in verband met het Nepalese nieuwjaar. We zijn naar Bhaktapur gegaan, en mijn tas was nog steeds afwezig.

Dinsdag zijn we begonnen met een general health precaution training, en daarna zijn we de Nepalese taal ingedoken, erg leuk om een nieuwe taal te leren, en te oefenen op de mensen in het huis hier en op straat! We hebben ook meteen een do's en don'ts in Nepalese culture gekregen, erg handig. Zo mag je nooit met je voetzolen naar iemand toe zitten, niet je neus in het openbaar snuiten, niets met links aangeven en nooit maar dan ook nooit met je linkerhand eten, aangezien ze hier hun kont mee afvegen. Tegelijkertijd tuffen ze hier meerdere malen buitengewoon luidruchtig op straat (*grgrgorgelgorgel flats*), en is het beleefd om tijdens het eten (met je rechterhand uiteraard) zoveel mogelijk lawaai te maken. Je vingers aflikken en smakken is een compliment voor de kok. Even wennen ;). We hebben ook meteen te horen gekregen hoe je je dient te kleden, maar dat wisten we allemaal wel (geen schouders of decolleté bloot, benen tot en met de knieën bedekt, geen doorschijnende kleren, geen uitdagend strakke kleren etc.).

Woensdag zijn we na de lessen naar de Bouddhanath stupa gegaan, wat erg leuk was! We gingen er met de local bus heen (een groot uitgevallen auto), waarin we moesten staan en ik natuurlijk niet rechtop kon staan en steeds bij elke hobbel mijn hoofd stootte;). De 'bus' zit zo vol dat je letterlijk alleen ruimte hebt voor je lichaam, en verder ben je omgeven door andere mensen, en als je geluk hebt zit je op een stoel! Het was erg benauwd, maar ook wel grappig, aangezien alle locals ons lang en breed aan het uitlachen waren.
Je moet kloksgewijs om de stupa lopen, zodat je met je rechterhand langs de gebedswielen (bij gebrek aan een beter woord) kunt gaan, die dan dus meedraaien met je hand. Als je er andersom omheen zou lopen, zou je de wielen met je onreine linkerhand draaien, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Iedereen loopt dus in dezelfde richting. Het is hier steeds prachtig weer, dus de stupa lag er erg mooi bij! Overal hangen prayer flags, die door de wind in een golfbeweging op en neer deinen. We konden zelfs op de stupa zelf lopen, zo groot was 'ie!
's Avonds hadden we meditatie in het boeddhistische meditatie centrum in Thamel, de toeristische wijk van Kathmandu. Ik vond het wel moeilijk om al mijn gedachten uit te zetten, en zeker toen mijn benen allebei gingen slapen, werd het een uitdaging!

Donderdag hadden we een cooking session, waar we gefrituurde roti met aardappelcurry hebben gemaakt, hmm! Een welkome afwisseling na al rijst. Ja, ik beken: ik kan nu al geen rijst meer zien! 's Middags hadden we de scavenger hunt: we werden met een boodschappenlijst (boodschappen in het Nepalees) de wijk ingestuurd. Ik moest wierook, kleurstof, een kaars en Kardemom kopen. De eigenaar van het winkeltje waar ik mijn inkopen deed, reageerde super leuk op ons Nepalese gebrabbel, en na flink wat onderhandelen heb ik alles voor een goede prijs meegekregen. Ondertussen waren voorbijgangers ook gestopt om mee te luisteren naar ons boodschappenlijstje, en het papiertje ging de hele straat rond. Haha!

Vrijdagochtend vroeg gingen we naar de dichtstbijzijnde mountain hiken, wat super was! We kwamen langs allerlei akkers, onder andere aardappelplanten knoflookplantjes, tomatenplantjes en heel veel tarwe! Ook passeerden we eendenboerderijen (boerderij is een luxe woord, het was meer een modderbad met vieze eenden), en zelfs een papiermakkerij. Heel leuk om in een meer rural deel van Kathmandu te lopen, minder afval overal (hoewel nog steeds veel), minder stof, en minder drukte. We zijn op een mooi uitkijkpunt snacks gaan eten (oeh, veel te spicy voor mij!) en op de terugweg ben ik bij Preema (onze lerares) onder de paraplu gaan lopen, aangezien de zon zo brandde. Mijn lichte huidje kon het niet aan ;) Op de terugweg hebben we nog een spontaan potje voetbal gespeeld met wat Nepalese kinderen. De kinderen spreken het beste Engels, en zijn helemaal niet verlegen! De oudere mensen staren eigenlijk alleen maar, niet om onbeleefd te zijn, maar uit interesse. Na de lunch (rijst) hadden we een problemshooting session, en daarna gingen we inkopen doen voor Western Night. Met zijn drietjes kookten we voor 15 man Spaghetti met rode saus en crêpes met nutella en banaan. Oh, wat een genot! Iedereen vond het heel lekker, maar dat hoeft natuurlijk niet zoveel te zeggen, men was blij dat het geen rijst was :). Na de Western Night hebben we met alle vrijwilligers nog lang aan tafel gezeten en gekletst, perfect einde van een geslaagde dag!

Vandaag is onze vrije dag, en doen we het rustig aan. Ik had net een heel interessant gesprek met Alex, over het leven in zo'n andere cultuur. Ik probeer de cultuur te begrijpen, maar mijn enige vergelijkingsmateriaal is mijn eigen cultuur. Mijn enige kennis berust op mijn leven met jullie. Deze kennis is hier simpelweg niet toereikend, waardoor je nieuwe kennis moet vergaren gepasseerd op je belevingen en ervaringen hier. Toch keer je steeds terug naar wat jij zo goed kent, waardoor je moeilijk dingen hier kunt begrijpen. Mensen zijn hier blij met niets, verlangen niet naar meer, meer en meer. Rajan, de jongen die Rajesh en zijn vrouw in huis hebben genomen, maakt hier elke dag schoon, samen met de schoonmakers en verzorgt hier deels het eten. Hij doet de afwas, waar wij niet aan mee mogen helpen. Daar is hij dan anderhalfuur mee bezig. Hij kan dankzij Rajesh naar school, en in ruil voor het vele werk wat hij hier verricht krijgt hij onderdak (een huisje in de tuin) en eten en drinken. Hij is de vrolijkste en meest bescheiden jongen die ik ooit heb ontmoet. Hij probeert met de woorden die hij van voorgaande Nederlandse vrijwilligers heeft geleerd Nederlands met me te praten. Hij noemt ons allemaal Didi (grote zus, dat is hier heel gebruikelijk). Hij kwam naar ons toe mee een groot boek met plaatjes van allerlei mooie plekken en gebouwen over de hele wereld, en vroeg waar de brug in het plaatje stond. Hij is heel geïnteresseerd in andere landen en vliegtuigen. Laatst vroeg hij hoe het is om in een vliegtuig te zitten. Iets wat voor de ons toch wel zo normaal is! Als hij overal in de wereld heen zou kunnen, dan zou hij naar Australië willen. Het doet dan zo'n pijn dat hij waarschijnlijk nooit voet zal zetten in een vliegtuig, laat staan naar Australië! Dit is misschien een simpel voorbeeld, maar het laat zien hoe beperkt het leven hier kan zijn. In een maand hard werken verdient hij wat wij in één uur zouden verdienen. Maar ze weten hier niet beter, dus zijn ze gelukkig. Nu ben ik weer aan het vergelijken met wat ik ken, wat hier dus helemaal niet van toepassing is eigenlijk. Hij huppelt door het huis, wat moet hij met mijn medelijden? Tijdens de hike zagen we ook zulke kleine huisjes, de leefomstandigheden onacceptabel voor Nederlandse begrippen. De mensen zelf zijn toch hartstikke gelukkig, dus wat doen wij Westerlingen dan fout dat we zo miserabel kunnen zijn met alles wat we hebben?

Nogmaals, het is een onmogelijke vergelijking, maar wel een eye-opener. Een eye-opener die zo gesloten wordt als je weer binnen de hekken van Rajesh zijn villa bent.

Morgenochtend vroeg met Steven naar het klooster in Pharping, dat zal wel weer wennen zijn! Ik hoop op minder blaffende straathonden ;)

Ik spreek jullie gauw weer en voor nu heel veel liefs uit het zonnige Nepal!

Teeka-ji