De wereld van de toekomst

Lieve iedereen,

Het voelt alsof ik al weken weg ben, zoveel heb ik meegemaakt. Mijn reis begon goed met een vrolijke British Airways crew. Ik citeer: ' For those of you travelling home to the UK have a welcome one.
For those of you travelling to the UK for business, have a smooth one.
For those of you travelling to the UK for a holiday, have a splendid one.
And last but not least, for those of you who are connecting flights at LHR, I hope you have a British Airways one!
Anyways, ze wisten een lach op mijn gezicht te toveren, en dat voelde heel goed. Het kon echt niet meer op toen ik ook nog eens mijn vlucht naar Doha haalde en een dekentje, kussen en goodie bag tasje van Qatar Airways op mijn stoel aantrof. De stewardessen zagen er tot in de puntjes verzorgd uit, prefect haar in een donutknot en een net pakje. De vlucht verliep goed, en na 'Four weddings and one funeral' heb ik zelfs nog een klein dutje kunnen doen. Bij de gate in LHR zag ik al dat ik op weg was naar een nieuwe wereld. Mannen in lange gewaden en sjeikachtige hoofddeksels. In Doha heb ik mezelf het genot van een luxe lounge gegund, inclusief buffet en wifi. Daar heb ik mijn zes uur lange transfer goed weten uit te houden. De vlucht naar Kathmandu verliep ook goed, hoewel de zenuwen toen toch wel kwamen opzetten. Ik kan me het moment dat ik uit het vliegtuig stapte nog heel goed herinneren. Het eerste wat opviel was de geur: brand. Ik kan het niet anders omschrijven. Het vliegveld is klein, en hoewel ik al een visa had, moest ik vooralsnog lang in de rij staan. Het was een beetje chaos, en bij de bagage band was het dan ook een zooitje. Na twee uur (!) wachten, werd mijn voorgevoel werkelijkheid. Mijn tas ging niet meer komen. Ik moest een formulier invullen, en de moed zonk me een beetje in de schoenen. Ik ben uiteindelijk vertrokken, en ontmoette Rajesh, de projectmanager buiten. Hij had dus ook twee uur buiten staan wachten. Ondertussen werd om mijn oren geslingerd 'taxi, taxi, taxi'. Vanaf het vliegveld is het ongeveer vijftien minuten (Rajesh zegt 10, maar bij Rajesh moet je de tijd eigenlijk altijd verdriedubbelen, gelukkig heb ik hier dankzij papa al ervaring mee!). Afgezien van een koe die midden op de weg stond, kon ik niet veel van Kathmandu zien, donker als het was. Ik hoorde Rajesh meteen dat de volgende dag het Nepalese nieuwjaar was, en dat alle vrijwilligers naar een festival in Bhaktapur gingen, en dat ik en de twee andere meisjes die deze week oriëntatie hebben een verkorte les zouden krijgen. Ik ben vrijwel meteen naar bed gegaan, alle vrijwilligers sliepen al. Ik slaap in een mooie kamer (keihard matras) in het grote huis, wat je eigenlijk ook gerust een villa kunt noemen.
Tijdens het ontbijt de volgende dag ontmoette ik alle vrijwilligers, allemaal hele leuke mensen. De meeste vrijwilligers hadden vorige week hun oriëntatieweek, dus die vertrekken deze week allemaal naar hun project. Twee vrijwilligers, een jongen uit de States en een vrouw uit Hongarije gaan ook naar het klooster in Pharping, dus dat is heel welkom nieuws! We gingen met de bus naar Bhaktapur, maar ons was niet verteld hoe druk het was, dus toen een meisje benauwd werd, zijn we uitgestapt. Na een lunchpauze zijn we met de taxi verder gegaan. Wat is het verkeer hier een chaos! Overal getoeter, en verder zijn er geen regels. Dat toeteren, heb ik ontdekt, is voornamelijk om elkaar te laten weten waar je rijdt. Best slim.
Bhaktapur was heel leuk, enorm druk en enorm oude gebouwen. We moesten wel 15 dollar betalen als entree, maar het was de moeite meer dan waard.
Inmiddels leven we hier sinds maandag dus in het jaar 2071. De toekomst ziet er wel erg arm uit hier, en stoffig, heel stoffig. Mijn eerste aankoop was dan ook een mondkapje. Ik heb lenzen indoen niet eens geprobeerd, de bril is duidelijk een betere keuze.

Maandag middag zou mijn bagage arriveren, maar toen ik aankwam was er geen tas te bekennen. Met heel veel moeite werd me duidelijk dat mijn tas pas in de avond zou komen. Hem frustrerend, aangezien ik dus geen kleren had, geen douchespullen, zonnebrand, slippers, schoon ondergoed, handdoek en ga zou maar door. Gelukkig kon ik van iedereen wat lenen. Vanochtend ben ik alleen naar vliegveld gegaan, en daar was mijn tas dan eindelijk! Er ging een golf van opluchting door me heen. Compensatie kon ik van Qatar Airways niet krijgen, aangezien de fout (bleek na een uur) bij British Airways lag. De conclusie is dat je eigenlijk niets voor elkaar krijgt, en heel veel tijd weggooit aan proberen. De mindset is hier totaal anders, be positive en relaxed. Geduld is van groot belang. Hopelijk keert mijn tijd en moeite investering op een of andere manier weer naar me terug. Respect life, and life respects you. Dit geldt voor alles. Of zoals Alex zegt: just ride the wave. Een echte Australische, dat begrijp je wel!
Ik ben al weer eindeloos aan het babbelen, zoveel te vertellen! Ik zal voordat ik er een einde aan brei, proberen Kathmandu te beschrijven. Chaos is het beste woord. De cultuur is hier totaal anders, eten met je handen, eindeloos onderhandelen, en het codewoord: Jhutta (hopelijk schrijf ik het zo goed). Dit betekent dat je niet dingen mag eten of drinken waar een ander met zijn mond al aan heeft gezeten. Ik mag dus niemand een slokje water uit mijn fles laten drinken, en geen hapje van mijn eten geven. Toch zijn ze hier heel erg van het delen, maar dat moet je dan dus van tevoren bedenken! Sharing is caring. Ouders vertellen hun kinderen dat ze naar de hel gaan als ze niet delen met anderen. We (wij Westerlingen) worden overal enorm aangestaard. Staren is hier heel geaccepteerd, evenals de meest persoonlijke dingen vragen. 'There is no privacy,' aldus Rajesh.
Het is nog steeds adapteren hier, aangezien alles anders gaat. Geen toiletpapier bijvoorbeeld, en dus als je papier gebruikt, het ook niet in de wc gooien. Helaas ben ik het een aantal keer vergeten, en dan is het vissen ;) Douchen doen ze hier één keer per week, en 12 uur per dag (zes uur in de ochtend en zes uur in de avond) is er geen elektriciteit. Kraanwater is niet te drinken, eten doe je met je handen (waarbij het beleefd is om zoveel mogelijk geluid te maken, likken included) en als linkshandige is het ook even wennen dat je je linkerhand niet zo veel mag gebruiken (die gebruiken ze namelijk om hun kont mee af te vegen, dus niet bepaald hygiënisch om daar dan je eten mee op te pakken). Oh, en je eet altijd je bordje leeg. Geen foodwaste hier.
Al met al heb ik het hier enorm naar mijn zin, ik heb echt geluk met alle geweldige vrijwilligers, en begin me nu al thuis te voelen.
Ik zal jullie op de hoogte houden van mijn doen en laten, hopelijk de volgende keer iets compacter en georganiseerder, misschien ben ik sneller een echte Nepalees geworden dan ik dacht! Foto's komen ergens deze week nog wel.

Liefs,

Teeka (mijn Nepalese naam, waarop ik reageer met 'hajur!')