In a hole in the ground
Door: Titia
Blijf op de hoogte en volg Titia
04 Mei 2014 | Nepal, Pharping
Namasté lieve iedereen,
Momenteel zit ik in kleermakerszit op mijn verzameling van dekens, terwijl ik luister naar het constante druppelen van de regen en het sporadische dreunen van het onweer. Mijn broek plakt nog van de regen aan mijn benen, de omringende bergen omringd door een uitgestrekte nevel. Ik knabbel op mijn nieuwe aanwinst: chocola! Wat voelde ik me rijk toen ik de knisperende gouden wikkel open brak, en de romige smaak van melkchocolade mijn mond vulde. De regen is de afgelopen dagen overheersend geweest, en met de regen komt een enorme kou, een kou die door de slecht geïsoleerde muren maar al te makkelijk binnen weet te dringen.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie voor het laatst op de hoogte stelde van mijn doen en laten. De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen. De kinderen hebben mijn hart zonder genade gestolen, en het kloosterritme bevalt me uitstekend. Elke avond duik ik om acht uur (wat wil je ook als je wekker om zes uur 's ochtends gaat, en het avondeten om half zes 's avonds wordt geserveerd) uitgeput mijn bedje in, zonder wandeling naar mijn guesthouse, aangezien ik sinds een kleine week slaap bij de andere vrijwilligers in het klooster. Ik val in slaap bij het geluid van debatterende monniken, en ik open mijn ogen 's ochtends onder het 'genot' van allerlei boeddhistische instrumenten. In het weekend (zaterdag is hier weekend, zondag de eerste dag van de week) zoek ik mijn vrijwilligers maatjes op, en doen we wat leuks. Durbar Square in Patan, de Monkey Temple en een hike in de omgeving. De busrit van en naar Pharping is elke keer weer een near death experience, sjezend in een gammele bus volgepropt met Nepalezen langs afgronden waar ík in ieder geval 'u' tegen zeg. Nu is het ook nog glad op de weg, en hoewel ik niet meer aan de raamkant van de afgrond zit, is de wetenschap van nabije afgronden genoeg om mezelf vast te klampen aan de dichtstbijzijnde paal of stoel. Toch ben ik elke keer weer blij om de drukte van Kathmandu achter te laten, en in te ruilen voor het kalme en ietwat minder vuile Pharping en uiteraard mijn lieve energieke monnikjes. Afgelopen zaterdag heb ik afscheid genomen van Stephen en nog drie andere vrijwilligers, heel erg jammer, hoewel ik ze vast en zeker nog wel zal terugzien ergens in mijn leven! Gelukkig heb ik de meiden uit mijn introductieweek nog, waarmee ik aan het einde van deze week nog twee dagen Thamel en Bodha in ga. Ik heb geregeld dat ik twee nachtjes in IBA (International Buddhist Academy) kan slapen, waar Alex ook vrijwilliger is. Waarschijnlijk komt Laëtitia ook nog, en dan is het introductie trio compleet! Dat belooft een mooie afsluiting van Nepal te worden!
Zaterdag vlieg ik met Jet Airways via Mumbai naar Colombo, Sri Lanka. Ik heb vernomen dat Sri Lanka minder arm is en bovendien schoner (hoewel het stof hier door de vele regen wel is gaan liggen), dus dat is een fijn vooruitzicht.
Inmiddels heb ik de hele chocoladereep in mijn eentje verorberd, en mijn gordijnen tegen de plotselinge duisternis gesloten. Door het gordijn heen zie ik af en toe een flits voorbij komen, de vallei grotendeels verlicht voor één seconde. Onder de aanhoudende regen is mijn beslissing om The Hobbit en The Lord of the Rings te herlezen dan ook snel gemaakt. Boeken vliegen er (gepaard met de tijd) doorheen.
Voor nu wens ik jullie een hele fijne avond, mijn gedachten zijn met jullie.
Liefs,
Titia
Momenteel zit ik in kleermakerszit op mijn verzameling van dekens, terwijl ik luister naar het constante druppelen van de regen en het sporadische dreunen van het onweer. Mijn broek plakt nog van de regen aan mijn benen, de omringende bergen omringd door een uitgestrekte nevel. Ik knabbel op mijn nieuwe aanwinst: chocola! Wat voelde ik me rijk toen ik de knisperende gouden wikkel open brak, en de romige smaak van melkchocolade mijn mond vulde. De regen is de afgelopen dagen overheersend geweest, en met de regen komt een enorme kou, een kou die door de slecht geïsoleerde muren maar al te makkelijk binnen weet te dringen.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie voor het laatst op de hoogte stelde van mijn doen en laten. De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen. De kinderen hebben mijn hart zonder genade gestolen, en het kloosterritme bevalt me uitstekend. Elke avond duik ik om acht uur (wat wil je ook als je wekker om zes uur 's ochtends gaat, en het avondeten om half zes 's avonds wordt geserveerd) uitgeput mijn bedje in, zonder wandeling naar mijn guesthouse, aangezien ik sinds een kleine week slaap bij de andere vrijwilligers in het klooster. Ik val in slaap bij het geluid van debatterende monniken, en ik open mijn ogen 's ochtends onder het 'genot' van allerlei boeddhistische instrumenten. In het weekend (zaterdag is hier weekend, zondag de eerste dag van de week) zoek ik mijn vrijwilligers maatjes op, en doen we wat leuks. Durbar Square in Patan, de Monkey Temple en een hike in de omgeving. De busrit van en naar Pharping is elke keer weer een near death experience, sjezend in een gammele bus volgepropt met Nepalezen langs afgronden waar ík in ieder geval 'u' tegen zeg. Nu is het ook nog glad op de weg, en hoewel ik niet meer aan de raamkant van de afgrond zit, is de wetenschap van nabije afgronden genoeg om mezelf vast te klampen aan de dichtstbijzijnde paal of stoel. Toch ben ik elke keer weer blij om de drukte van Kathmandu achter te laten, en in te ruilen voor het kalme en ietwat minder vuile Pharping en uiteraard mijn lieve energieke monnikjes. Afgelopen zaterdag heb ik afscheid genomen van Stephen en nog drie andere vrijwilligers, heel erg jammer, hoewel ik ze vast en zeker nog wel zal terugzien ergens in mijn leven! Gelukkig heb ik de meiden uit mijn introductieweek nog, waarmee ik aan het einde van deze week nog twee dagen Thamel en Bodha in ga. Ik heb geregeld dat ik twee nachtjes in IBA (International Buddhist Academy) kan slapen, waar Alex ook vrijwilliger is. Waarschijnlijk komt Laëtitia ook nog, en dan is het introductie trio compleet! Dat belooft een mooie afsluiting van Nepal te worden!
Zaterdag vlieg ik met Jet Airways via Mumbai naar Colombo, Sri Lanka. Ik heb vernomen dat Sri Lanka minder arm is en bovendien schoner (hoewel het stof hier door de vele regen wel is gaan liggen), dus dat is een fijn vooruitzicht.
Inmiddels heb ik de hele chocoladereep in mijn eentje verorberd, en mijn gordijnen tegen de plotselinge duisternis gesloten. Door het gordijn heen zie ik af en toe een flits voorbij komen, de vallei grotendeels verlicht voor één seconde. Onder de aanhoudende regen is mijn beslissing om The Hobbit en The Lord of the Rings te herlezen dan ook snel gemaakt. Boeken vliegen er (gepaard met de tijd) doorheen.
Voor nu wens ik jullie een hele fijne avond, mijn gedachten zijn met jullie.
Liefs,
Titia
-
04 Mei 2014 - 17:34
Thomas:
Namaste,
Mooi verhaal Titia! Laat je ze hier het filmpje zien dat je ook op facebook gezet hebt? Ben helemaal bijgelezen door mijn moeder. Leuke verhalen, ik blijf je volgen.
Groetjes, Thomas
-
04 Mei 2014 - 17:47
Henriette:
Hallo Titia,
Zeker is dat je nooit meer zo van een reep chocolade gaat genieten als van deze. Dat geldt ook voor een heleboel andere dingen die voor ons heel gewoon zijn. En nee, dat is niet meteen over als je weer thuis bent. Waarschijnlijk denk je bij iedere reep toch even aan dat moment en zijn schoon water uit de kraan, een centraal verwarmd huis en een zitplaats in trein of bus kleine cadeautjes.
Ik geniet van je verhalen en van de manier waarop je naar dingen kijkt en er mee omgaat.
Liefs, Henriette -
08 Mei 2014 - 20:22
Tamar:
Ook al lees ik m 5 dagen te laat en zit je nu alweer bijna aan het eind van je reis in Nepal; super leuk Titi! Jammer van het weer maar goed, daar kun je niks aan doen. Ben vooral heel benieuwd naar je foto's!!! Kun je niet wat plaatjes met je mobiel maken en facebook uploadje doen?
Hier in Nederland is t same old same old, lekker viezig weertje vanavond. Kwam net als jij helemaal nat van de regen thuis...
Wanneer kwam je ook alweer terug in Nederland? Dan kijk ik of ik je kan komen oppikken!
Liefs,
Tamar -
08 Mei 2014 - 20:23
Tamar:
Ook al lees ik m 5 dagen te laat en zit je nu alweer bijna aan het eind van je reis in Nepal; super leuk Titi! Jammer van het weer maar goed, daar kun je niks aan doen. Ben vooral heel benieuwd naar je foto's!!! Kun je niet wat plaatjes met je mobiel maken en facebook uploadje doen?
Hier in Nederland is t same old same old, lekker viezig weertje vanavond. Kwam net als jij helemaal nat van de regen thuis...
Wanneer kwam je ook alweer terug in Nederland? Dan kijk ik of ik je kan komen oppikken!
Liefs,
Tamar -
11 Mei 2014 - 17:09
Paula:
Geweldige verhalen Titia! Door alle details kan je je goed inleven in wat je meemaakt!
Ik wilde je even laten weten dat ik ervan geniet ze te lezen - het is een erg welkome afleiding tijdens het schrijven van mijn scriptie!
Liefs,
Paula
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
